Yangın Yılları

Kent kocamış bir manda
Gibi duygusuz
İri gövdesiyle
Uzanırken ışıklı bir çamur gölüne
Apansız açılıyor yurdumun tarihinden
Koyu bir cinayet sayfası
İrin gibi akıyor zamanın penceresinden
Sokaklara yapraklar ürperiyor
Ve kıpkızıl kesiliyor yıldızlar utançtan
Artık kendi dalına küskün
Bir ağaç gibi hayat sanki hiç yel esmiyor
Yaprak kıpırdamıyor
Tutuyor soluğunu bu cinayet filminin sonunu
Dehşetle bekleyen kent
Hiç mi hiç tükenmiyor sokaklarda koşan
Tekmeleyen ve ana avrat söverek
Kelepçeleyip götüren ayak sesleri